31 Ekim 2010 Pazar
Can Yücel/Ben Hayatta En Çok Babamı Sevdim
Ben Hayatta En Çok Babamı Sevdim
Ben hayatta en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yerden bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü ha düşecek
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bilmezdi ki oturduğumuz semti
Geldi mi de gidici - hep, hep acele işi
Çağın en güzel gözlü maarif müfettişi
Atlastan bakardım nereye gitti
Öyle öyle ezber ettim gurbeti
Sevinçten uçardım hasta oldum mu,
Kırkı geçerse ateş, çağırırlar İstanbul'a
Bi helallaşmak ister elbet , diğ'mi oğluyla!
Tifoyken başardım bu aşk oy'nunu,
Ohh dedim, göğsüne gömdüm burnumu,
En son teftişine çıkana değin
Koştururken ardından o uçmaktaki devin,
Daha başka tür aşklar, geniş sevdalar için
Açıldı nefesim, fikrim, canevim
Hayatta ben en çok babamı sevdim.
Can Yücel
30 Ekim 2010 Cumartesi
ZEKİ MÜREN
AKŞAM OLUR GİZLİ GİZLİ AĞLARIM
Akşam olur Gizli Gizli Ağlarım
Kaderin dilinden iyi anlarım
Keder öğütmekle geçti yıllarım
Beni değirmende taşa döndürdün
Yesemde içsemde ölü gibiyim
Aklım başımda yok deli gibiyim
Suya düşmüş söğüt dalı gibiyim
Yerimi yurdumu düşe döndürdün
Birgün buradayım birgün şurada
Gönlümü göçebe kuşa döndürdün
Çok şükür gurbeti bitirdim derken
Yolumu yeniden başa döndürdün
Lahnet olsun sana ey zalim felek
Ömrümü çarkından boşa döndürdün..
ŞİMDİ OYUN ZAMANI
şimdi oyun zamanı......
evetttttt kütüphanemden bir kitap seçiyoru........seçtim ........ bu sefer birrrrrrrrr şiir kitabı...........
ÖMERİ İKİYE BÖLEN
susuz -köy yanıyordu
yangına körükle geleni öldürdü.
aldı baltayı eline
gitti yangını söndürdü.
YAN SAYFA;
KOLSUZUN
düşlerimde ne bıçaklar fırlattım...
hepsi saplandı.
evetttttt kütüphanemden bir kitap seçiyoru........seçtim ........ bu sefer birrrrrrrrr şiir kitabı...........
ÖZDEMİR ASAF-------BİR KAPI ÖNÜNDE.........KİTABI ELİME ALIYORUM VE RASTGELE BİR SAYFA AÇIYORUM.....
ÖMERİ İKİYE BÖLEN
susuz -köy yanıyordu
yangına körükle geleni öldürdü.
aldı baltayı eline
gitti yangını söndürdü.
YAN SAYFA;
KOLSUZUN
düşlerimde ne bıçaklar fırlattım...
hepsi saplandı.
BEN DE KOLSUZ GİBİYİM GALİBA....
DÜŞLERİMDE HEP BENDE OLMAYANI HAYAL EDİYORUM...
BİRAZ GERÇEKÇİ DÜŞLER KURSAM. BELKİ DE HAYAL KIRIKLIKLARIM BU KADAR DERİN VE CAN YAKICI OLMAYACAKLAR
29 Ekim 2010 Cuma
SELVİ BOYLUM AL YAZMALIM
Selvi Boylum Al Yazmalım
Yükleyen ssonmez. - Filmler ve diziler Dailymotion'da
nerede görsem izleyeceğim filmdir....
ilk izlediğim çok küçüktüm ve sonunu anlayamamıştım ...
sevgi emekti ne demekti ki ....asya şimdi niye o adama gitmişti sankiii...
daha sonra gelişti bende bende sevginin emekle ilişkisi....
bir zamanlar yeterdi birisinin peşinden gitmek için sevmek
senin onu onunda seni sevmesi...
ama salt sevginin bir şeye yetmediğini anlıyorsun büyüdükçe...
sevmek yetmiyor zamanla savaşmak gerekiyor....
senin onun ,onun da senin için savaşması...
ancak o zaman değeri biliyor sevginin....
28 Ekim 2010 Perşembe
can yücel/buluşmak üzere
Buluşmak Üzere
Diyelim yağmura tutuldun bir gün
Bardaktan boşanırcasına yağıyor mübarek
Öbür yanda güneş kendi keyfinde
Ne de olsa yaz yağmuru
Pırıl pırıl düşüyor damlalar
Eteklerin uça uça bir koşudur kopardın
Dar attın kendini karşı evin sundurmasına
İşte o evin kapısında bulacaksın beni
Diyelim için çekti bir sabah vakti
Erkenceden denize gireyim dedin
Kulaç attıkça sen
Patiska çarşaflar gibi yırtılıyor su ortadan
Ege denizi bu efendi deniz
Seslenmiyor
Derken bi de dibe dalayım diyorsun
İçine doğdu belki de
İşte çil çil koşuşan balıklar
Lapinalar gümüşler var ya
Eylim eylim salınan yosunlar
Onların arasında bulacaksın beni
Diyelim sapına kadar şair bir herif çıkmış ortaya
Çakmak çakmak gözleri
Meydan ya Taksim ya Beyazıt meydanı
Herkes orda sen de ordasın
Herif bizden söz ediyor bu ülkenin çocuklarından
Yürüyelim arkadaşlar diyor yürüyelim
Özgürlüğe mutluluğa doğru
Her işin başında sevgi diyor
Gözlerin yağmurdan sonra yaprakların yeşili
Bi de başını çeviriyorsun ki
Yanında ben varım
Can Yücel
Diyelim yağmura tutuldun bir gün
Bardaktan boşanırcasına yağıyor mübarek
Öbür yanda güneş kendi keyfinde
Ne de olsa yaz yağmuru
Pırıl pırıl düşüyor damlalar
Eteklerin uça uça bir koşudur kopardın
Dar attın kendini karşı evin sundurmasına
İşte o evin kapısında bulacaksın beni
Diyelim için çekti bir sabah vakti
Erkenceden denize gireyim dedin
Kulaç attıkça sen
Patiska çarşaflar gibi yırtılıyor su ortadan
Ege denizi bu efendi deniz
Seslenmiyor
Derken bi de dibe dalayım diyorsun
İçine doğdu belki de
İşte çil çil koşuşan balıklar
Lapinalar gümüşler var ya
Eylim eylim salınan yosunlar
Onların arasında bulacaksın beni
Diyelim sapına kadar şair bir herif çıkmış ortaya
Çakmak çakmak gözleri
Meydan ya Taksim ya Beyazıt meydanı
Herkes orda sen de ordasın
Herif bizden söz ediyor bu ülkenin çocuklarından
Yürüyelim arkadaşlar diyor yürüyelim
Özgürlüğe mutluluğa doğru
Her işin başında sevgi diyor
Gözlerin yağmurdan sonra yaprakların yeşili
Bi de başını çeviriyorsun ki
Yanında ben varım
Can Yücel
27 Ekim 2010 Çarşamba
garip bir rüya
bir sahrada gibiyim ...
etrafta hiçbişey hiç kimse yok
bir boşlugun içinde sessizliğin ugultultusu var sadece...ugultudan kulaklarım çınlıyor.....koşmaya başlıyorum..
ne tarafa kime koştugumu bilmiyorum.......
sonra yok oluyorum birden ....
sonra sislerin arasından beliriyorum...boş boş etrafa bakıyorum ...bir şeyler arar gibiyim.... ne aradıgımı bilmiyorum... birşey görüyorum sonra ...ne gördüğümü bilmiyorum... bir sis bulutunun içinde yok oluyorum yine....
sislerin ortasında bir bank görüyorum sonra... birisi oturuyo banka ... tanımadıgım birisi ama yaklaşıyorum ona...gördüğüm beni dehşete düşürüyor.... çünkü bankta oturan benim...kendimi görüyorum bankta...
ama farklıyım çok farklıyım....
bir müddet öylece kalıyorum.... ne kadar kaldıgımı bilmiyorum...sonra toparlanmaya çalışıyorum...
biraz daha zaman geçiyor aradan....toparlanıyorum.... ve kendimi incelemeye başlıyorum....
yaşlı duruyorum çok yaşlı ...fiziki özelliklerimden bahsetmiyorum ...fiziki özelliklerim aynı duruyooo...saçlarım falan beyazlamamamış .yüzümde kırışıklıklar falan yok ama...
yaşlı duruyorum çok yaşlı bin yaşında oldugumu düşüyorum...
yorgun ve bitkin duruyorum...gözlerimden anlıyorum bunu...öyle yorgun ve bitkin bakıyorum ki...ordan kalkamayacakmışım gibi.....
sonra ellerim .... ellerime bakıyorum....kesikler var....ellerimde ...kağıt kesikler var... ellerimde...kan....
kan var ellerimde....kesikler kanıyor.... her yeri kanıyor ellerimin ...ellerim kan içinde kalıyorrr....
ne yapacağımı bilemiyorum...gözlerimi kaçırıyorum...bakmıyorum ellerime ...yüzüme dönüyorum ....
yüzümü incelemeye karar veriyorum tekrar ....irkiliyorum tekrar...gözlerim.... gözlerim kanıyor...
kanlar akıyor gözlerimden...korkuyorum.... geri çekiliyorum...kanlar yere akmaya başlıyor...kanlar bana doğru gelmeye başlıyor... sessizliğin uğultusu başlıyor yine...kulaklarımı kapatıyorum ...yere çömeliyorum....
gözlerimi kapatıyorum.... bu bi rüya uyan artık uyan diyorum...ama gözlerimi açmaya korkuyorum ....bekliyorum öylece bir müddet...sonra açıyorum gözlerimi...kendimi görüyorum yine ...
ama farklı biraz sanki... ürkek adımlarla yaklaşıyorum yanına ....ama bu sefer yaşlı degilim...
küçüğüm bu sefer çok küçük sanka daha doğmamışım...gözlerimden anlıyorum yine bunu ....çok masum ve meraklı bakıyor etrafa .....bir kelebek görüyor ...gözleriyle kelebeği takip ediyor.. elini uzatip kelebeği yakalamaya çalışıyor....kelebek eline konuyor...kelebek ısıyor... canı çok yanıyor... ama kelebeği o kadar çok seviyor ki ...uçmasına izin vermiyor...kelebekte ısırmaya devam ediyor....sonra başka bir kelebekdaha geliyor...sonra bir diğeri ....bir diğeri...ellerim kelebeklerden görünmez oluyorr...ısırıyorlar ... kelebeklerin arasında kanlar akmaya başlıyor... yüzüme bakıyorum... kelebekler yüzüme konmaya başlıyor...yüzüm kanıyor.... geri çekiliyorum....sessizliğin uğultusu kulaklarımı çınlatıyor ama bu sefer kulaklarımı kapatmıyorum...çömelmiyorum.....gözlerimi kapatmıyorum...arkamı dönüyorum ve yürümeye başlıyorummm...bir sis bulutundan içeri giriyorum ...ve uyanıyorum
25 Ekim 2010 Pazartesi
24 Ekim 2010 Pazar
bazula -bir sana birde bana
Babazula - Bir Sana Bir de Bana
Yükleyen konservehaber. - Öne çıkan müzik videolarını izleyin.
konservehaber.com
21 Ekim 2010 Perşembe
KIYAMAM SANA
Yükleyen sergerdan38. - Öne çıkan müzik videolarını izleyin.
LEMAN SAM KIZI GİBİ DURU VE SADE
LEMAN SAM KIYAMAM SANA
KIYAMAM SANA
Yükleyen sergerdan38. - Öne çıkan müzik videolarını izleyin.
SONSUZ UÇURUMLARDAKİ ÇİÇEKLERE DOKUNAMAZSIN
KIYAMAM SANA
Yükleyen sergerdan38. - Öne çıkan müzik videolarını izleyin.
SONSUZ UÇURUMLARDAKİ ÇİÇEKLERE DOKUNAMAZSIN
BÖYLE BİR SEVMEK/Attila İlhan
BÖYLE BİR SEVMEK
Ne kadınlar sevdim zaten yoktular
Yağmur giyerlerdi sonbaharla bir
Azıcık okşasam sanki çocuktular
Bıraksam korkudan gözleri sislenir
Ne kadınlar sevdim zaten yoktular
Böyle bir sevmek görülmemiştir
Hayır sanmayın ki beni unuttular
Hâlâ ara sıra mektupları gelir
Gerçek değildiler, birer umuttular
Eski bir şarkı, belki bir şiir
Ne kadınlar sevdim zaten yoktular
Böyle bir sevmek görülmemiştir
Yalnızlıklarımda elimden tuttular
Uzak fısıltıları içimi ürpertir
Sanki gökyüzünde bir buluttular
Nereye kayboldular şimdi kim bilir
Ne kadınlar sevdim zaten yoktular
Böyle bir sevmek görülmemiştir ...
Attila İlhan
20 Ekim 2010 Çarşamba
İSTASYON
ÖNÜMDE İNSANLAR GELİP GEÇİYOR..
İNSANLAR İNİP BİNİYORLAR....
TRENE BİNİP YENİ HAYATLARINA YADA GEÇMİŞLERİYLE HESAPLAŞMAYA GİDİYORLAR.....
BENSE ORADA ÖYLECE OTURUP GELENLERİ GİDENLERİ İZLİYORUM...
BENİM İÇİN ORASI GEÇMİŞLE GELECEK ARASINDA KÖPRÜ GİBİ...
TREN GELECEK..ÇIKIŞ MERDİVENLER GEÇMİŞ...
ÖNÜMDE İKİ SEÇENEK VAR.....
YA GEÇMİŞE YANİ ÇIKIŞA GİTMEK VE YÜZLEŞMEK ...
YA DA TRENE BİNİP GELECEĞE GİTMEK GEÇMİŞİ GEÇMİŞTE BIRAKMAK.....
NE YAPMAK GEREKİYOR BİLMİYORUM...
HER GİDEN TRENİN ARKASINDAN KORKUYORUM....
BU SON TREN MİYDİ DİYE.....
HEM SON TRENİ KAÇIRMAYA KORKUYORUM HEMDE YENİ GELEN TRENE BİNMEYE
ÇIKIŞA GİDİP GEÇMİŞLE YÜZLEŞMEYENE CESARETİM YOK....
ÖYLECE OTURUYORUM ORADA....
YA BİR ANDA YENİ GELEN TRENE ATLAYIP ARKAMA BİLE BAKMADAN GİDECEĞİM..
YA DA ORADA ÖYLECE OTURUP SON TRENİ DE KAÇIRIP GÖREVLİLERİN BENİ ORADAN ATMALARINI BEKLİ CEM...............
19 Ekim 2010 Salı
şevval sam
Sevval sam - Sirlarumi Söyledum
Yükleyen yozdemir. - DiÄ�er müzik videolarına göz atın.
ŞEVVAL SAM NASİ ÖZEL Bİ SES :SADE VE DURU
15 Ekim 2010 Cuma
EN MUTLU GÜN
en mutlu gün
hangi inanca göre olduğunu hatırlamıyorum ama cennetin en mutlu gününüz olacağı yönünde bir inanç varmış.
yani cennet en mutlu gününmüş
öldükten sonra tekrar tekrar en mutlu gününü yaşıyormuşun
harika olurdu gerçekten....
ama şöyle dönüp bakınca geçmişe
en mutlu günüm yok benim
hep acı çektim :(((
acıların çocuğuyum demiyorum ama .
mutlu oldum,üzüldüm ama
çok büyük mutluluklar ,çok büyük acılar,çok büyük aşklar,çok büyük nefretler yaşadım....
kararınca yaşadım ben hep
kararınca mutlu oldum
kararınca üzüldüm
kararınca sevdim sevildim
hangi inanca göre olduğunu hatırlamıyorum ama cennetin en mutlu gününüz olacağı yönünde bir inanç varmış.
yani cennet en mutlu gününmüş
öldükten sonra tekrar tekrar en mutlu gününü yaşıyormuşun
harika olurdu gerçekten....
ama şöyle dönüp bakınca geçmişe
en mutlu günüm yok benim
hep acı çektim :(((
acıların çocuğuyum demiyorum ama .
mutlu oldum,üzüldüm ama
çok büyük mutluluklar ,çok büyük acılar,çok büyük aşklar,çok büyük nefretler yaşadım....
kararınca yaşadım ben hep
kararınca mutlu oldum
kararınca sevdim sevildim
14 Ekim 2010 Perşembe
YILMAZ ODABAŞI'INDAN ZAMAN ÜZERİNE: HERŞEYİ ÇÜRÜTÜR ZAMAN
YILMAZ ODABAŞI'INDAN ZAMAN ÜZERİNE: HERŞEYİ ÇÜRÜTÜR ZAMAN
Kalplerimizin kuytu yerlerinde bize özel sığınaklar vardır; o sığınakların gündemleri, gündelik hayatın hay huyundaki vasat gündemlerle örtüşmez…Orada bazen buruk, ağlamaklı, bazen de kasırgalar gibi dolaşır durur düşlerimiz.
Kalplerimizdeki düşleri, özlemleri üşüttüğümüzde, ateşi bilincimizi sarar ve o ateş, giderek içimizin sokaklarında bir kaos başlatıp iç barışımızı bozar.
O zaman ya düşlerimizin iniltilerini teskin edip o ateşi düşürmemiz veya hep acıyan, acıtan o ateşle ve içimizin sokaklarındaki tedirgin sorularla yaşamayı kanıksamamız gerekir.
Çünkü düş oldukça peşi sıra insandır; çünkü en çok düşlerimizin bize hesap sormaya hakkı vardır.
Sonra kalplerinizin kuytu yerlerindeki sığınaklarda kendimi- kendimize telkin ve terapi seanslarıyla bekleriz…Bekleriz…İnsanı, aşkı, olmayı, onarılmayı ve zamanın açtığı yaraları yine zamanın sarmasını bekleriz.Düşlerimizin başucunda bir tüfek gibi dikilerek bekleriz. Küçük nehirlere burun kıvırır ve hep okyanuslara ait olduğumuza inanırız…
Düşüp kaldığımız ya da itilip unutulduğumuz derin, karanlık kuytularda sabırsız ve tedirgin kederlerle beklerken, küçük sevinçler, küçük yolculuklar hep bir kenarda durur, hep erteleriz…O kitabı sonra okuyacak, akşam yürüyüşlerine sonra çıkacağızdır; hele şu işimiz de bitsin, filancalar gelip gitsindir, elbette zaman olacaktır.Her şey, her şey yoluna girdiğinde yapılacak, söyleyeceklerimiz -bile- sonra söylenecektir…
Derken zaman, yani o büyük ve gizemli güç, hayatın düşlerimizin gerisindeki kırıntılar olduğunu anlatır bize.Belki okyanuslara gider, kasırgalarla boğuşur, ama bir damlaya yenilip döner ve zamanın, hep ertelediğiniz ne çok şeyi nasıl öğüttüğünü, küçümsediğimiz nehirleri nasıl kuruttuğunu; ihmal ettiğimiz küçük sevinçlerin, sevgilerin nasıl solduğunu ve ileride, bir gün yürümeyi düşündüğünüz ıssız yollara devasa binaların inşa edildiğini fark edince, tıpkı bir İspanyol atasözünde olduğu gibi,“Don Kişot olmaya giderken, evimize bir Şanso Panço olarak dönmek”le kalmayıp, burun kıvırdığımız o küçük şeyleri de büsbütün yitirdiğimizi görürüz.
Çünkü avuçlarına bırakılan dostlukları, sevgileri çürütür zaman.Çünkü zamana rüşvet veremezsiniz, çünkü kendinizi ikna etseniz de zamanı edemezsiniz…
Yaşadığımız gezegen milenyumu kutlarken, ben o tarihte“düşünce suçu” mahkumiyetlerimin bir yenisi için bir cezaevindeydim.Diktörtgen bir gökyüzünün altında ikinci baharımdı.Yirmili yaşlarında siyasal suçlardan mahkum olmuş altı yedi kişiyle birlikte kalıyordum.
Koğuşumuzun havalandırmasında bazalt taş duvarlar, bir basketbol potası, koridorlarda küf, dışarıda ise kışkırtıcı bir bahar vardı.
O bahar, koğuş pencerelerinin tam karşısındaki avlunun taş duvarlarına boydan boya sarmaşık ekmeye karar verip, ceplerine üç beş sıkıştırdığım gardiyanlara rica minnet poşetler dolusu toprak getirttik.Duvarın dibine yığdığımız toprağa geniş suntalarla çevreleyip sarmaşık tohumlarını ektik.
Birkaç ayda gelişip uzayan sarmaşıklar, havalandırma duvarında çivilere çaktığımız iplere boylu boyunca sarılmakla kalmayıp, kimileri duvarları aşarak dışarıya göz kırpmaya başladılar.
Ancak koğuştakiler, şarmaşıklar yüzünden basketbol oynayamıyor ve o bana arada bir tedirgin bir sesle:“Top oynayabilsek çok iyi olurdu hani,” diye mırıldanmakla yetiniyorlardı.
Yeni bir sonbahar geliyordu ve bütün kışı tabut gibi daracık bir koğuşta balık istifi geçirecektik.Bu yüzden bir tercih yapmak zorundaydık.
Bir gün ranzalarına uzanmış koğuş arkadaşlarıma dönüp,”Sarmaşıkları artık sökebiliriz,” dedim…Onlar ranzalarından sıçrayıp sevinçle avluya yöneldiklerinde, ben infazı görmemek için cezaevi kütüphanesine gittim.Bir saat kadar sonra döndüğümde, koğuştakiler sarmaşıkları yolup toprağıyla birlikte bir köşeye istif etmiş, keyifle top oynuyorlardı. Beni görünce bir an duraksayıp yüzüme mahcup bir ifadeyle baktılar.Ben de onlara gülümsemeye çalışarak:”Sorun değil çocuklar, kışın nasılsa kuruyacaklardı," dedim...
Sonra gün be gün büyüttüğüm sarmaşıkların bir köşede büzüşüp kalmış cesetlerine burkularak bakarken, küçük, siyah tohumları dikkatimi çekti.O tutsak ve ölü sarmaşıklar, gövdelerinde bıraktıkları tohumları atıldıkları yerden sanki bir vasiyet gibi sunuyorlardı bana.Tohumları bir kalem kutusuna bırakırken, onları bir gün, dışarıda diledikleri gibi büyüyebilecekleri bir alanda ekeceğime kendi kendime söz verdim…
Zaman geçti, içeriden çıktım.Sonraki üç yıl oturduğum evlerin hiçbiri o sarmaşık tohumlarını ekmeme uygun olmadı.Arada bir o kalem kutusunu açıp bakıyor, o tohumlara dokunuyor ve bir gün her tohumun artık dışarıda, özgürce bir evin duvarlarını nasıl da boylu boyunca kaplayacağını düşlüyordum…
Dördüncü yıl taşındığım müstakil evde bir ilkbahar, o tohumları evimin duvarının ön cephesindeki toprağa ektim.Üç günde bir sulayıp sabırla bekledim…Bekledim, fakat filizleri bile görünmeyince, dört yıl boyunca sakladığım sarmaşık tohumlarının çürüdüklerini anladım…
Şimdi dönüp geriye, upuzun yıllara bakıyorum; aşklar vardı, dostlar vardı, gi-dilecekti…Söyleyeceklerim aklımın, yazacaklarım kalemimin ucundaydı; kalbimin ve zamanın avuçlarından nasıl da kayıp gittiler…
Gittiler…O dostlar, şimdi eskisi kadar görmek istediğim o dostlar değil, eskiden okuyacağım kitapların pek çoğu artık okumayacaklarım, o yıllar yapmak istediklerim şimdi yapmayacaklarım veya yapmak istemeyeceklerim…Örneğin, eskiden kalabalık olmak isterken, şimdi yalnız kalmayı yeğliyorum.Beğenilerim, tutkularım, rüyalarım, yaşam üslubum bile değişmiş...
Oysa tam sorunlarımı çözdüm, işte oturdum ve artık gidebilirim derken, baktım ki gitmek istediğim pek fazla yer de kalmamış…
Bu yüzden siz olun, tutkularınızı, düşlerinizi, sevgilerinizi ve yolculuklarınızı ertelemeyin; çünkü çürürler.
Çünkü dokunduğu her şeyi çürütür zaman.Her şeyi çürütür zaman...
----
Yılmaz Odabaşı
Kalplerimizin kuytu yerlerinde bize özel sığınaklar vardır; o sığınakların gündemleri, gündelik hayatın hay huyundaki vasat gündemlerle örtüşmez…Orada bazen buruk, ağlamaklı, bazen de kasırgalar gibi dolaşır durur düşlerimiz.
Kalplerimizdeki düşleri, özlemleri üşüttüğümüzde, ateşi bilincimizi sarar ve o ateş, giderek içimizin sokaklarında bir kaos başlatıp iç barışımızı bozar.
O zaman ya düşlerimizin iniltilerini teskin edip o ateşi düşürmemiz veya hep acıyan, acıtan o ateşle ve içimizin sokaklarındaki tedirgin sorularla yaşamayı kanıksamamız gerekir.
Çünkü düş oldukça peşi sıra insandır; çünkü en çok düşlerimizin bize hesap sormaya hakkı vardır.
Sonra kalplerinizin kuytu yerlerindeki sığınaklarda kendimi- kendimize telkin ve terapi seanslarıyla bekleriz…Bekleriz…İnsanı, aşkı, olmayı, onarılmayı ve zamanın açtığı yaraları yine zamanın sarmasını bekleriz.Düşlerimizin başucunda bir tüfek gibi dikilerek bekleriz. Küçük nehirlere burun kıvırır ve hep okyanuslara ait olduğumuza inanırız…
Düşüp kaldığımız ya da itilip unutulduğumuz derin, karanlık kuytularda sabırsız ve tedirgin kederlerle beklerken, küçük sevinçler, küçük yolculuklar hep bir kenarda durur, hep erteleriz…O kitabı sonra okuyacak, akşam yürüyüşlerine sonra çıkacağızdır; hele şu işimiz de bitsin, filancalar gelip gitsindir, elbette zaman olacaktır.Her şey, her şey yoluna girdiğinde yapılacak, söyleyeceklerimiz -bile- sonra söylenecektir…
Derken zaman, yani o büyük ve gizemli güç, hayatın düşlerimizin gerisindeki kırıntılar olduğunu anlatır bize.Belki okyanuslara gider, kasırgalarla boğuşur, ama bir damlaya yenilip döner ve zamanın, hep ertelediğiniz ne çok şeyi nasıl öğüttüğünü, küçümsediğimiz nehirleri nasıl kuruttuğunu; ihmal ettiğimiz küçük sevinçlerin, sevgilerin nasıl solduğunu ve ileride, bir gün yürümeyi düşündüğünüz ıssız yollara devasa binaların inşa edildiğini fark edince, tıpkı bir İspanyol atasözünde olduğu gibi,“Don Kişot olmaya giderken, evimize bir Şanso Panço olarak dönmek”le kalmayıp, burun kıvırdığımız o küçük şeyleri de büsbütün yitirdiğimizi görürüz.
Çünkü avuçlarına bırakılan dostlukları, sevgileri çürütür zaman.Çünkü zamana rüşvet veremezsiniz, çünkü kendinizi ikna etseniz de zamanı edemezsiniz…
Yaşadığımız gezegen milenyumu kutlarken, ben o tarihte“düşünce suçu” mahkumiyetlerimin bir yenisi için bir cezaevindeydim.Diktörtgen bir gökyüzünün altında ikinci baharımdı.Yirmili yaşlarında siyasal suçlardan mahkum olmuş altı yedi kişiyle birlikte kalıyordum.
Koğuşumuzun havalandırmasında bazalt taş duvarlar, bir basketbol potası, koridorlarda küf, dışarıda ise kışkırtıcı bir bahar vardı.
O bahar, koğuş pencerelerinin tam karşısındaki avlunun taş duvarlarına boydan boya sarmaşık ekmeye karar verip, ceplerine üç beş sıkıştırdığım gardiyanlara rica minnet poşetler dolusu toprak getirttik.Duvarın dibine yığdığımız toprağa geniş suntalarla çevreleyip sarmaşık tohumlarını ektik.
Birkaç ayda gelişip uzayan sarmaşıklar, havalandırma duvarında çivilere çaktığımız iplere boylu boyunca sarılmakla kalmayıp, kimileri duvarları aşarak dışarıya göz kırpmaya başladılar.
Ancak koğuştakiler, şarmaşıklar yüzünden basketbol oynayamıyor ve o bana arada bir tedirgin bir sesle:“Top oynayabilsek çok iyi olurdu hani,” diye mırıldanmakla yetiniyorlardı.
Yeni bir sonbahar geliyordu ve bütün kışı tabut gibi daracık bir koğuşta balık istifi geçirecektik.Bu yüzden bir tercih yapmak zorundaydık.
Bir gün ranzalarına uzanmış koğuş arkadaşlarıma dönüp,”Sarmaşıkları artık sökebiliriz,” dedim…Onlar ranzalarından sıçrayıp sevinçle avluya yöneldiklerinde, ben infazı görmemek için cezaevi kütüphanesine gittim.Bir saat kadar sonra döndüğümde, koğuştakiler sarmaşıkları yolup toprağıyla birlikte bir köşeye istif etmiş, keyifle top oynuyorlardı. Beni görünce bir an duraksayıp yüzüme mahcup bir ifadeyle baktılar.Ben de onlara gülümsemeye çalışarak:”Sorun değil çocuklar, kışın nasılsa kuruyacaklardı," dedim...
Sonra gün be gün büyüttüğüm sarmaşıkların bir köşede büzüşüp kalmış cesetlerine burkularak bakarken, küçük, siyah tohumları dikkatimi çekti.O tutsak ve ölü sarmaşıklar, gövdelerinde bıraktıkları tohumları atıldıkları yerden sanki bir vasiyet gibi sunuyorlardı bana.Tohumları bir kalem kutusuna bırakırken, onları bir gün, dışarıda diledikleri gibi büyüyebilecekleri bir alanda ekeceğime kendi kendime söz verdim…
Zaman geçti, içeriden çıktım.Sonraki üç yıl oturduğum evlerin hiçbiri o sarmaşık tohumlarını ekmeme uygun olmadı.Arada bir o kalem kutusunu açıp bakıyor, o tohumlara dokunuyor ve bir gün her tohumun artık dışarıda, özgürce bir evin duvarlarını nasıl da boylu boyunca kaplayacağını düşlüyordum…
Dördüncü yıl taşındığım müstakil evde bir ilkbahar, o tohumları evimin duvarının ön cephesindeki toprağa ektim.Üç günde bir sulayıp sabırla bekledim…Bekledim, fakat filizleri bile görünmeyince, dört yıl boyunca sakladığım sarmaşık tohumlarının çürüdüklerini anladım…
Şimdi dönüp geriye, upuzun yıllara bakıyorum; aşklar vardı, dostlar vardı, gi-dilecekti…Söyleyeceklerim aklımın, yazacaklarım kalemimin ucundaydı; kalbimin ve zamanın avuçlarından nasıl da kayıp gittiler…
Gittiler…O dostlar, şimdi eskisi kadar görmek istediğim o dostlar değil, eskiden okuyacağım kitapların pek çoğu artık okumayacaklarım, o yıllar yapmak istediklerim şimdi yapmayacaklarım veya yapmak istemeyeceklerim…Örneğin, eskiden kalabalık olmak isterken, şimdi yalnız kalmayı yeğliyorum.Beğenilerim, tutkularım, rüyalarım, yaşam üslubum bile değişmiş...
Oysa tam sorunlarımı çözdüm, işte oturdum ve artık gidebilirim derken, baktım ki gitmek istediğim pek fazla yer de kalmamış…
Bu yüzden siz olun, tutkularınızı, düşlerinizi, sevgilerinizi ve yolculuklarınızı ertelemeyin; çünkü çürürler.
Çünkü dokunduğu her şeyi çürütür zaman.Her şeyi çürütür zaman...
----
Yılmaz Odabaşı
13 Ekim 2010 Çarşamba
AŞK ÇİZGİSİ
Bütün yollar aşktan geçiyor, görüyor musun?
Bir aşk çizgisi var her şeyden öte
O çizgiden başka bütün çizgiler
Aşkı tüketmede
Kimi dik çizgilerin kimi paralel
Eğri büğrüsü, düzgünü, kalını, incesi
Ve bir gün sarıyor bütün çizgileri
Ölüm çizgisi
Bense hep seni çiziyorum kağıtlara, duvarlara
Yeşillerle, morlarla, mavilerle
Resmini yapıp adını yazıyorum
Renk renk çizgilerle
Tut ki iki noktayız birbirinden uzak
Bir çizgiyle aramızı birleştiriyorum
Sonra bir ev yaparak çizgilerden
İçine seni yerleştiriyorum
Başlıyoruz geometrik yaşamlara
Nokta nokta, şekil şekil
Ve bir tek çizgi oluyoruz seninle, mutlu
Öbür çizgiler umurumuzda değil
Her düşünce aşka teğet geçiyor
Tanığı çizgiler var olduğumuzun
Bir aşk çizgisi var her şeyden önce
Bütün yollar aşktan geçiyor, görüyor musun?
ÜMİT YAŞAR OĞUZCAN
12 Ekim 2010 Salı
Aşk Gelmiş Cihana/Behçet Necatigil
Aşk Gelmiş Cihana
Kız kaptırdı gönlünü
Sevdiği oğlan kalpsizin biri
Alay etti güldü...
Hiç aşka gülünür mü?
Ne çare, cahil aklı
Kız hastalandı, yattı
Mumda yandı pervane... öldü.
Oğlan sormakta haklı
Hiç aşktan ölünür mü?
Behçet Necatigil
KÜTÜPHANEMDEN BİR KİTAP DAHA SEÇİYORUM(SEVDİM BEN BU OYUNU)
'BİR TÜRLÜ HUZURA KAVUŞAMIYORDU.ARADIĞI NE PARAYDI,NE LÜKSTÜ,NE CİNSELLİKTİ,NE DE GÜÇTÜ.HATTA RUHUNU BESLEDİĞİNİ ZANNETTİĞİ KENDİNE DUYULAN HAYRANLIKLAR,SÖYLENEN GÜZEL SÖZLER DE DEĞİLDİ PEŞİNDE PEŞİNDE
KOŞTUĞU.BİR TÜRLÜ NEYE DOYAMADIĞINI,NEYİN ARAYIŞI İÇİNDE OLDUĞUNU KENDİSİ DE BİLEMİYORDU Kİ, RİCHARD BİLEBİLSİN.....'
AYŞE KULİN --ADI AYLİNRASTGELE BİR SAYFA AÇIYORUM
'BİR TÜRLÜ HUZURA KAVUŞAMIYORDU.ARADIĞI NE PARAYDI,NE LÜKSTÜ,NE CİNSELLİKTİ,NE DE GÜÇTÜ.HATTA RUHUNU BESLEDİĞİNİ ZANNETTİĞİ KENDİNE DUYULAN HAYRANLIKLAR,SÖYLENEN GÜZEL SÖZLER DE DEĞİLDİ PEŞİNDE PEŞİNDE
KOŞTUĞU.BİR TÜRLÜ NEYE DOYAMADIĞINI,NEYİN ARAYIŞI İÇİNDE OLDUĞUNU KENDİSİ DE BİLEMİYORDU Kİ, RİCHARD BİLEBİLSİN.....'
11 Ekim 2010 Pazartesi
Biliyorum Sana Giden/Cemal Süreya
Biliyorum Sana Giden...
Biliyorum sana giden yollar kapalı
Üstelik sen de hiçbir zaman sevmedin beni
Ne kadar yakından ve arada uçurum;
İnsanlar, evler, aramızda duvarlar gibi
Yalnız seni, yalnız senin gözlerini
Sen Bayan Nihayet, sen ölümüm kalımım
Ben artık adam olmam bu derde düşeli
Şimdilerde bir köpek gibi koşuyorum ordan oraya
Yoksa gururlu bir kişiyim aslında, inan ki
Anımsamıyorum yarı dolu bir bardaktan su içtiğimi
Ve içim götürmez kenarından kesilmiş ekmeği
Kaç kez sana uzaktan baktım 5.45 vapurunda;
Hangi şarkıyı duysam, bizimçin söylenmiş sanki
Tek yanlı aşk kişiyi nasıl aptallaştırıyor
Nasıl unutmuşum senin bir başkasını sevdiğini
Çocukça ve seni üzen girişimlerim oldu;
Bağışla bir daha tekrarlanmaz hiçbiri
Rastlaşmamak için elimden geleni yaparım
Bu böyle pek de kolay değil gerçi...
Alışırım seni yalnız düşlerde okşamaya;
Bunun verdiği mutluluk da az değil ki
Çıkar giderim bu kentten daha olmazsa,
Sensizliğin bir adı olur, bir anlamı olur belki
İnan belli etmem, seni hiç rahatsız etmem,
Son isteğimi de söyleyebilirim şimdi:
Bir geceyarısı yazıyorum bu mektubu
Yalvarırım onu okuma çarşamba günleri.
Cemal Süreya
10 Ekim 2010 Pazar
Unutmadık
Yaralı bayramlar geçti
Mevsimler, bütün anlamlarıyla
Yüreğin koyu yerinde birikenler
Kendi takvimleriyle gelip geçtiler
Gelip geçti şehirler ve ölüler
Unutmadık
Topraktan çobanyıldızına değin
Hey yer
Her şey
Mümkündü
Aragon kadar aşık
Lorca kadar yaralıydık
Unutmadık
Orada bir coğrafya yağmalanıyor
Orada gazetelerin ofset baskısı
Orada yeniden yazıyorlar 835 satır
Ve umudunu kaybetmeyen şehirler
Gökyüzünün karanlık kefeniyle örtük
Yıldızların delik deşik ettiği ölüleriz
Adsız ölüleriz
Adları bir coğrafya ile yan yana yazılan
Gövdelerinizi unutmadık, unutmadık hiçbirinizi
Savaşlar ve pazarlar çağıydı
Aynı silahlardı kullandığımız
Aynı çarşılar aynı kandı
Sevgiye ve kurşuna açılmayan yüreklerden geçtik
Pusu yataklarından, dağılmış bahçelerden
Viran tarihten
Uykuları çevik, namlularını oğulları gibi seven
Çocuklar gibi kusup
Kırda gelincikler gibi gülümseyen
Müsademe çocuklarını gördük
Geçip gidiyorlardı
Tarihin en uzun gecesinden
Pazarlarda aynı kan
Aynı paranın değiş tokuşunda
Karanlık çarşılar
Aynı kanlı tarih her defasında
Bir biz kaldık bu kadar içindeyken hayatın
Ölüme yakın duran
Bir de on binlerin korosunda haykıran
İntifada intifada intifada
İki güzelliğimiz vardı bizim
Ufkumuzdan inen
Ve bir daha geri dönmeyen iki güzelliğimiz
Birini kurşunlar, ötekini ofset baskılı resimler aldı
Otuz üç kurşun sıkıldı her birimize
Kutuplar kadar uzak, baba ocağı kadar yakın
Doğunun gündüz ve gecelerinde
Otuz üç yıldız
Hala ışığını gönderiyor bize
Birkaç çakmaktaşı cebimde gezdirdiğim
Birkaç karanfil
Yol için ipek, uyku için maya
Kalbiniz için
Kara bir yemin gibi çırılçıplak
Kelimeler getirdim
Kaybolmuş yüzyılların vatanında
Ölümün erken takibe aldığı çocuklar
Dağlarda değilim sizinle birlik
Yalnızca mataranıza su vermeye geldim
Nazım kadar coşkulu
Aragon kadar aşık
Lorca kadar yaralı
Serap ile hakikat arası
Çağın aşamadığı uçurumlarda
Gider gelirim gider gelirim
Efsanelerin çeşitlendigi yol ağızlarindaki büyük kamaşma
Anda gizlenen zaman
Ateşin avesta dili
Bitkiler, otlar, kökler
Dağlanmış dil, narın rengi
On binlerin dönüştüğü uğuldarken
Doğunun yeni defteri
Topraktan çobanyıldızına değin
Her yer her şey karanlık bir pusuda
Yazının, tekerleğin, tarihin
İlk çocuklarından
Ey büyük mezopotamya
İki bin yıllık gece
Dön geri bak
Kardeşlerim ölüyor kalbimin doğuşunda
Murathan Mungan
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
LinkWithin
