Ben Değilim/Özdemir Asaf

Ben Değilim                                                  







Bir akşam-üstü pencerenden bakıyordun


Ağır ağır, yollara inen karanlığa.


Bana benzeyen biri geçti evinin önünden.


Kalbin başladı hızlı hızlı çarpmaya..


O geçen ben değildim.






Bir gece, yatağında uyuyordun..


Uyanıverdin birden, sessiz dünyaya.


Bir rüyanın parçasıydı gözlerini açan,


Ve karanlıklar içindeydi odan...


Seni gören ben değildim.






Ben çok uzaktaydım o zaman,


Gözlerin kavuştu ağlamaya, sebepsiz ağlamaya.


Artık beni düşünmeye başladığından


Bıraktın kendini aşk içinde yaşamaya..


Bunu bilen ben değildim.






Bir kitap okuyordun dalgın..


İçinde insanlar seviyor, ya da ölüyorlardı.


Genç bir adamı öldürdüler romanda.


Korktun, bütün yininle ağlamaya başladın..


O ölen ben değildim..










Şair : Özdemir Asaf

başka biri

içimde başka biri var ...
benden daha konuşkan daha atak daha cana yakın daha daha daha.....
kabuğunu kırıp dışarı çıksa dünyayı kurtaracak...
bide ben varım onu durduran susturan öldüren bir ben ....

Felluce'yim ben! /can dündar

Felluce'yim ben...


Yıkık, harap, mağrur ve asi...

Medeniyet denilen arsız yalanın tekzibi...


İşgale uğradım, yağmalandım, kana bulandım.


Evlatlarım ceset ceset yatar caddelerimde...


...dünyanın gözleri önünde...
Sofrasında yer aradığınız bir ziyafetin zor lokmasıyım.


Barbarların istilası karşısında Şark'ın nefs - i müdafaasıyım.






* * *






Bayramdı.


Çatışma vardı.


Cuma sabahı camide vuruldum.


Yerde can çekişirken bulundum.


Yaradan'ın evinde, Yok - eden vardı o gün...


Aradıklarını söyledikleri kitle - sel imha silahlarıyla geldiler.


Kafama nişan alıp, beynimi deldiler.


Dağıldı kafam, parçalandı yüzüm.


Kızıla kesti dayandığım duvar;


Kendi kanıma gömüldüm.




* * *


Tanırsınız beni...




Vietnam'da beynine kurşun sıkılan da bendim;




Filistin'de taşlarla kolu bacağı kırılan da...




İzmir'de ilk kurşunu atan da...




Hepsinde suçum aynıydı:




İşgalciye karşı ülkemi savunuyordum.




Ve kanlar içinde yattığım yerden dünyaya, unuttuğu bir yemini, "isyan"ı




hatırlatıyordum.




* * *






Fakat ne mümkün!


Katilim, benden çok önce dağıtmış dünyanın beynini...


Kara bir perde inmiş Ademoğullarının gözüne...


Görmüyor, duymuyor, ses vermiyor.


Susuyor riyakarca...


Aslan tarafından parçalanan avın artığına göz dikmiş sırtlanların iştahıyla...


...susuyor, katliama ortak olma pahasına...




* * *






Şimdi yalanlar söyleyecekler sana...


"Özgürlük götürdük, onun için öldürdük" diyecekler.


Bir tek yüzüm var, bunun karşısına koyabilecek.


Bu darmadağın, bu delik deşik, bu kanlı yüz, feneri olsun kör gözlerinizin...


Felluce adını, zulmün defterine yazın.


Ve asla unutmayın.


Dönerim bir gün; mazlumun ahı gibi çıkar gelirim.


İsyanlarla, sandıklarla... olmazsa, belime sarılmış bombalar, cephane yüklü




kamyonlarla...




"Terörist" diye işitirsiniz manşetlerde adımı yine; büyüğüne tapar, küçüğünü lanetlersiniz.


Suçlunun savcı, mazlumun sanık olduğu bu sefil mahkemede, adım adım faşizme gidersiniz.


Ödersiniz bedelini sükutunuzun...


Bir gün pişman olursunuz.


İşte o gün hatırlayın beni:


Ben, Felluce'yim.




21. asrın kabristanı, insanlığın son kalesiyim.