Ahmet Altan/Özlemek

Özlemek

Birden özleyiveriyorsunuz...


Çoktan unuttuğunuzu sandığınız


ya da yalnızca bir kere karşılaştığınız


ve özlemek için yeteri kadar tanımadığınız birini


bir sabah çılgınca özleyerek uyanıyorsunuz.






Rüyalarınız, içinizdeki o gizli, esrarını ele vermez büyücü,


siz çarşaflarınızın arasında,


bütün tehlikelerden uzak,


güvenle yattığınızı sandığınız bir anda,


usulca ruhunuza sokulup,


sizden habersiz oralara yığılmış cephanelikleri


birer birer ateşleyiveriyor.


İnfilaklarla sarsılarak uyanıyorsunuz.


Hayatınızda olmayan birini hayatınıza almak,


ona dokunmak,


onun sesini duymak için kıvranırken buluveriyorsunuz kendinizi...






Özlemek, o yakıcı istek,


bilinen herşeyi ve önem sırasını değiştiriveriyor.


Özlediğiniz ise çok uzaklarda...


Yanında olmasını istediğiniz halde


yanınızda olmayan bir tek kişi,


yanınıza bile yaklaşmadan,


hatta onu özlediğinizden


ve onu istediğinizden haberdar bile olmadan,


bütün hayatı,


bütün görüntüleri eritip


başka kılıklara sokuyor...






Ahmet Altan